7. Lepiej nie patrzeć przez okno

Pociąg ze stacji Paddington do Bodmin Parkway miał wyruszyć za trzy dni, gotowe suknie czekały na transport, a Mira poddawała selekcji ostatnie dodatki. Właścicielka Atelier Charlotte zaprosiła do pokazu sławną modystkę Avę Powell, która wybrała do każdej kreacji unikatowy kapelusz oraz Orlę Taylor, projektantkę obuwia. Jej prace zdążyły wzbudzić zainteresowanie największych marek w Wielkiej Brytanii i uczyniły ją gorącym tematem w świecie mody. Mira nie mogła wymarzyć sobie wspanialszego towarzystwa. Wystarczyło dobrać biżuterię i rękawiczki. Przyglądała się z podziwem wielotygodniowej, koronkowej robocie. Patrząc na ukończone projekty czuła dumę. Siedem unikatowych sukien wyeksponowanych na manekinach odwzajemniało jej spojrzenie, skrywając twarze w cieniu boskich kapeluszy. Mira Clearwater, początkująca artystka, była gotowa wsiąść do pociągu. Mira Black, policjantka marząca o karierze detektywa, wzbraniała się przed tym każdą myślą. Dwie dusze walczyły w niej o dominację, spędzając sen z powiek i odsuwając apetyt na dalszy plan. Przy zdrowych zmysłach utrzymywała ją pewność, że nie będzie sama. Sherlock i John będą jej cieniem.

Zdjęcia kreacji wysłała matce i siostrze, a na odpowiedź nie czekała długo. Millie zbombardowała ją armią serduszek, wieńcząc komunikat gifem z ulubionego serialu. Ekstatyczny taniec upewnił ją w samozadowoleniu. Odpowiedź od matki nadeszła z opóźnieniem, jakby Eileen konstruowała ją z największą pieczołowitością. Mirze zwilgotniały dłonie, co zdarzało się, gdy stres doprowadzał ją na kraniec wytrzymałości. Nie powie tego na głos, ale zależy jej na opinii matki. Prawdziwe dzieła sztuki. Kobiety z komitetu pękną z zachwytu… i zazdrości. Ojciec będzie z ciebie dumny. Przez krótki moment poczuła ukłucie w okolicy serca, wytarła dłonie o spodnie i raz jeszcze przeczytała wiadomość. Pomiędzy słowami ojciec będzie dumny matka przemyciła sekret skrywany w zagiętym rogu zeszytu. Uśmiechnęła się i odpisała słowami, którymi dawno powinna otulić matkę. Kocham cię. Nie czekała na potwierdzenie.

*

Dwa następne dni minęły jej na pakowaniu i sprawdzaniu, czy wszystko jest na swoim miejscu. Suknie od kilku godzin spoczywają bezpiecznie na pokładzie pociągu w otoczeniu nowoczesnych, eleganckich kapeluszy i butów, za które niejedna kobieta dałaby sobie odciąć palce lub pięty, jak złe siostry Kopciuszka. Buty Orli Taylor nie pasowały na każdą stopę. Spojrzała na zegarek, dochodziła pora kolacji. Podeszła do drewnianej tablicy, ściągnęła z szyi łańcuszek zwieńczony kluczem i otworzyła skrzydła. Wewnątrz wisiały zdjęcia młodego mężczyzny, na oko wchodzącego dopiero w swoje lata dwudzieste, o ciemnych włosach opadających miękko na czoło i bystrym, jasnym wzroku. Na jednej z fotografii siedział w skupieniu przy klawiaturze fortepianu, na innej z uśmiechem pozował z dwiema młodszymi dziewczynami. Jedna musiała być już w liceum, a druga wyglądała na uczennicę szkoły podstawowej. Brązowe włosy młodszej zaplecione były w dwa długie warkocze, zaś czarne, proste pasma starszej dostawały do połowy szyi. Cała trójka sprawiała wrażenie prawdziwie szczęśliwych. Mira wzięła je do ręki i z czułością przesunęła palcami po włosach chłopaka, jakby w ten sposób mogła raz jeszcze poczuć ich miękkość pod opuszkami. Nostalgia szybko ustąpiła miejsca zdecydowanemu ruchowi. Odwiesiła fotografię i uważnie studiowała połączenia. Białe, niebieskie i czerwone nici prowadziły od poszlaki do śladu, który po sobie pozostawił. Kościstą dłonią zaczesała włosy za ucho i zamknęła skrzydła tablicy. Klucz schowała za kołnierz koszuli i zeszła na kolację.

Sherlock i John czekali w milczeniu, popijając herbatę i czytając popołudniowe wydanie gazety. Mira energicznym ruchem weszła do pokoju, co wzbudziło uwagę doktora.

- Coś się stało? – spytał z troską, ale jej zimny wzrok zmroził mu język.

- Czemu miało się coś stać? – odpowiedziała nie zważając na ton i usiadła na kanapie. Nalała filiżankę gorącej herbaty i patrząc na niespokojną, bursztynową taflę zanurzyła się we własnych myślach.

W napiętym milczeniu oczekiwali nadejścia wybawicielki. Pani Hudson jak zwykle żwawo wkroczyła do salonu ze srebrną tacą w rękach, na której spoczywały dzieła sztuki kulinarnej. Będąc doskonałą obserwatorką zdawała sobie sprawę, że zbędnymi pytaniami jedynie zarysuje cienką taflę lodu, co w efekcie może przysporzyć nieprzyjemności wszystkim zgromadzonym w pokoju. Po cichu wycofała się w bezpieczną przestrzeń. Sherlock nie zwracając uwagi na sytuację zaczął nakładać jajecznicę na tost, dekorując ją szparagami z pominięciem zmysłu estetyki. John odłożył gazetę, za którą do tej pory skutecznie się skrywał. Mira wciąż wpatrywała się w herbatę, jakby próbując odczytać z niej swoją przyszłość.

- Z samego rana udamy się z Johnem relacją pospieszną do Bodmin Parkway, gdzie będziemy oczekiwać na właściwy pociąg. Na czas podróży przybierzemy nową tożsamość. Poznaj sir Arlo St. Johnsa oraz Isaaca Granta – powiedział, by następnie ugryźć kęs tosta.

Mira spojrzała na nich pogardliwe i odłożyła filiżankę zimnej herbaty na stół.

- A ja jestem Mary Poppins i żadna łyżka cukru nie pomoże mi przełknąć tej przykrywki – sarkazm wręcz wyciekał jej z ust. – Moriarty zna wasze twarze, wszystko jest w sieci. Naprawdę myślisz, że zmiana nazwiska pomoże wam przemknąć niezauważenie na pokład pociągu?

- Rozwiązałem dziesiątki spraw wykorzystując technikę kamuflażu. Jak sądzisz: dlaczego nazywają mnie największym detektywem w Wielkiej Brytanii?

Mira westchnęła i w końcu spuściła z tonu. Nałożyła jedzenie na talerz i konsumując wsłuchiwała się w jego wywód.

- Sir Arlo St. Johns jest entomologiem badającym afrykańskie gatunki motyli nocnych, a obiektem swoich zainteresowań wyznaczył Xanthopan morgani, którego dorosłe formy żywią się nektarem storczyków. Sam Charles Darwin w rozprawie „Fertilisation of Orchids”…

- A kim jest Isaac Grant? – przerwała mu brutalnie, przenosząc wzrok na Johna. Sherlock fuknął niepocieszony.

- Niezależnym dziennikarzem zainteresowanym odrestaurowanym wagonem kolejowym.

- To ma sens. Także sir Arlo Jakiśtam i pan Grant wsiądą razem na stacji początkowej jako przyjaciele czy nieznajomi? – dociekała, bo bardziej od rozbudowanej historii Sherlocka ciekawiła ją relacja pomiędzy postaciami dramatu.

- Sir Arlo St. Johns od kilku tygodni przebywa w kraju i zaciekawiony niecodzienną atrakcją postanowił wykupić miejsce w luksusowym taborze. Z dziennikarzem poznają się na stacji i postanawiają rozwinąć znajomość w podróży. Na pierwszy rzut oka nic ich nie łączy, ale przy bliższym poznaniu Isaac Grant zyskuje, a sir Arlo po wieloletnich samotnych badaniach w afrykańskiej głuszy zatęsknił do podstawowych kontaktów międzyludzkich.

- Jesteś pewien, że sir Motyl nie jest twoim alter ego? – uśmiechnęła się pod nosem. Przed rozstaniem zawsze zbierało jej się na drobne złośliwości. Nawet jeśli rozłąka miała trwać krótko.

Sherlock postanowił nie odpowiadać na zaczepki młodszej od siebie kobiety, której nie musiał się specjalnie przyglądać, aby dostrzec oznaki głęboko zakorzenionego lęku. Kolana falowały rwącym nurtem, spocone dłonie odciskały ślady na materiale, a dolna powieka lewego oka mrugała nierównym rytmem. Wskazywało to na niedobór magnezu, który ustępuje miejsca rozpychającemu się łokciami stresowi. Mira Black była jawnie przerażona myślą o wejściu na pokład starego pociągu, choć nie zdawała sobie sprawy z transparentności objawów. Sherlock wiedział, co wzbudzało ten lęk. Odkąd poznała Jamesa Moriarty’ego w jej oczach coś się zmieniło. Jakby lustro odbijające myśli przykryła gruba warstwa kurzu. Napoleon zbrodni wzbudzał w niej mieszane uczucia. Była nim zafascynowana jako mężczyzną, tak różnym od tych, których zdążyła spotkać na swojej krótkiej drodze. Fascynacja nie zdążyła przerodzić się w obsesję. Stawiając wielki krok nad przepaścią, stanęła twarzą w twarz z przerażeniem. Ta podróż była dla niej sprawdzianem, testem wytrzymałości zdecydowanie poważniejszym niż ten stawiany przed adeptami policji. Kilka dni w pociągu, podręcznikowej heterotopii, da mu możliwość poznania ukrytego Ja; tego, co zepchnęła do nieświadomości.

- Śpij dobrze i bądź czujna – spokojny głos Johna wyrwał go z zamyślenia. Musiał na dłuższy czas zaszyć się w pałacu pamięci. Mira podniosła się z kanapy, miał problem by z jej mętnych oczu wyłowić dominujące uczucie. Na policzkach pojawiły się rumieńce. Wyszła z pokoju nie patrząc w jego stronę. Poczuł się nieswojo, ale nie potrafił podać przyczyny swojego stanu.

- Czeka nas wczesna pobudka – stwierdził John i tymi słowami się z nim pożegnał. Sherlock został sam w swoim pałacu samotności.

Gdy się obudziła słońce nieśmiało wdrapało się na poddasze domu przy Baker Street. Zegarek wskazywał, że obudziła się przed ustawionym alarmem. Wstała, umyła się i ubrała w przygotowany wcześniej kostium. Ten sam, który miała na sobie, gdy poznała Jamesa. Przez chwilę przyglądała się swojemu odbiciu, ale nie znała odpowiedzi. Może bała się, że jeśli wybierze inny strój, on jej nie rozpozna. Kopciuszek z zakopconego Londynu. I tym razem buty pasują jak ulał. Splotła włosy w koronę, założyła na ramię marynarski worek i zeszła na dół. Pani Hudson czekała ze śniadaniem.

- Sherlock i John wyjechali bardzo wcześnie, nic nie zjedli. Mam nadzieję, że w tym pociągu będzie sensowny kucharz – odburknęła niepocieszona, a Mira uśmiechnęła się serdecznie. Zdążyła przywyknąć do zmiennych nastrojów gospodyni. Nagle w oczy rzucił jej się wielki bukiet białych róż, ledwie mieszczących się w wazonie stojącym na komodzie w hallu.

- Ach, złotko, na śmierć zapomniałam! – wykrzyknęła, zdając sobie sprawę, że dziewczyna patrzy w ich kierunku. – Przyszły dziś rano, niedługo po tym jak chłopcy wsiedli do taksówki. Chciałam spytać do kogo, ale kurier wręczył mi je bez słowa i rozpłynął się w powietrzu. Wydedukowałam, jakby powiedział Sherlock, że są dla ciebie. Piękne, prawda, złotko?

Pani Hudson zniknęła w drzwiach kuchni, Mira zaś podeszła ostrożnym krokiem w stronę bukietu. Był pękaty, a kwiaty wyglądały na wyhodowane w prywatnej szklarni. Od dziecka przyglądała się pracy Daisy Clearwater i znała obraz kwiatów, które ktoś pielęgnuje z miłością i szacunkiem. Zbliżyła się i wciągnęła mdły zapach w nozdrza. Nie znosiła róż. Spomiędzy główek wystawał mały bilecik. Nie mogę się doczekać, to jedno zdanie wzburzyło w niej krew. Wiedziała, kto je przysłał. Wiedziała, że za chwilę przeniknie ją jego wzrok. Punkt dwunasta na stacji Paddington.

Pospiesznie skończyła śniadanie, pożegnała z panią Hudson i złapała taksówkę. Piątek przed południem nie napawał optymizmem, a najgorsze przypuszczenia wbiegły na środek ulicy. Baker Street od stacji kolejowej dzieliło dziesięć minut jazdy samochodem, ale taksówkarz okazał się złym prorokiem. Edgware Road i Sussex Gardens okazały się nieprzejezdne. Mira zerknęła nerwowo na zegarek. Pociąg odjedzie za dwadzieścia minut, z nią czy bez niej. Wcisnęła kierowcy pieniądze za fatygę i zarzucając worek na plecy, zaczęła biec między samochodami. W dłoniach trzymała spódnicę, dając nogom przestrzeń do sprintu. Akurat tego dnia musiała założyć buty na wysokim obcasie. Minęła St Mary’s Hospital, ścinając ostry zakręt. Nie zwracała uwagi na przechodniów, mijając ich zawodowym slalomem. Rozmazana tarcza zegarka nagliła. Za niecałe dziesięć minut parowy gwizdek da znać do odjazdu. Brakowało jej tchu, biegła na azymut. Jakaś wewnętrzna siła prowadziła ją w dobrym kierunku. W ostatniej chwili wpadła na stację nerwowym wzrokiem szukając odpowiedniego peronu. Znalazła. Wielka, majestatyczna maszyna czekała, aż z hukiem ruszy i potoczy się po torowisku aż do Kornwalii. Czuła jak obcas wbija się w piętę, przeciskając się przez twardy naskórek. Gdy wbiegła na peron, pociąg ruszył. Nie mogła się teraz zatrzymać, musiała go dogonić. Próbowała chwycić dłonią barierkę, ale gdy muskała ją palcami, ta złośliwie się wyślizgiwała. Dystans pomiędzy Mirą a pociągiem niebezpiecznie się zwiększał, ale nie dawała za wygraną. Zebrała w sobie resztki sił, a adrenalina popchnęła ją do przodu. Tym razem palce zamiast barierki dotknęły czyjejś ręki. Nie miała czasu, by szukać właściciela. Chwyciła ją i pozwoliła wciągnąć na pokład. Silna ręka otoczyła ją w talii, a druga spoczęła na jej głowie. Mira przez dłuższą chwilę nie zdawała sobie sprawy, co się wydarzyło. Wiedziała, że już nie biegnie. Nogi jej drżały, więc pozwoliła się wesprzeć pomocnym dłoniom. Poczuła, jak otula ją zapach konwalii. Tylko jedna osoba wydzielała tak niebezpieczny aromat. Podniosła głowę i spotkali się w spojrzeniu.

- Bałem się, że nie zdążysz – wyszeptał, choć było to niemożliwe. Wszelkie odgłosy zagłuszał dźwięk potężnej maszyny. A może głos Jamesa nie dawał się tak łatwo stłumić?

- Taksówka stanęła w korku – tłumaczyła, a jej głos się załamał. Brakowało jej powietrza.

- Wejdźmy do środka – zaproponował i zaprowadził ją do wagonu restauracyjnego. Usiadła przy oknie, a James machnięciem ręki przywołał kelnera i poprosił o szklankę wody. Rozedrganymi dłońmi chwyciła naczynie i upiła łyk, a następnie wypiła do dna. James przyglądał się jej uważnie, wciąż miała zarzucony worek marynarski na plecy.

- Jeśli chcesz więcej, powiedz tylko słowo – wskazał na pustą szklankę, ale pokręciła przecząco głową. Bardziej niż szalony bieg zmęczyła ją gonitwa myśli.

- Dziękuję – powiedziała cicho, sama ledwie siebie słysząc. James uśmiechnął się i położył dłoń na jej dłoni. Najpierw spojrzała na nie, a następnie na jego twarz. Pod każdym względem była to elegancka twarz. Inaczej nie umiała jej określić. W jej rysach kryło się coś szlachetnego.

- Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił – stwierdził, a serce mocniej jej zabiło. – Większość gości wykupiła bilet, aby zobaczyć kolekcję.

Czuła, że się rumieni. W pamięci wciąż miała suknie, które zaprojektowała i własnoręcznie uszyła. Aby ukryć zakłopotanie, przyjrzała się krajobrazowi za oknem. Przypomniała sobie fabułę powieści „4.50 z Paddington” autorstwa Agathy Christie. Pani McGillicuddy wyrusza w podróż, aby odwiedzić swoją przyjaciółkę, pannę Marple. Spoglądając przez okno zauważa, że ktoś dokonuje morderstwa w jadącym równoległym torem pociągu. Wstrząsnął nią nagły dreszcz.

- Ciekawe czy byłabym w stanie dostrzec, gdyby ktoś popełnił morderstwo w jadącym obok pociągu? – po chwili zdała sobie sprawę, że zadała pytanie na głos. Oderwała wzrok od widoku za szybą i ponownie spojrzała na Jamesa. Miał na sobie chłodny uśmiech.

- Lepiej nie patrzeć przez okno.

Z jakiegoś powodu przeszła jej ochota na podziwianie krajobrazu.