2. Plotka, która zmieni ich życie

- Pobierzmy się, Jake – powiedziała.

- Nie tak wyobrażałem sobie oświadczyny… - próbował zażartować, ale mówiła poważnie. – Ty na serio? Przecież wiesz, że…

- To jest jedyny sposób, żeby wynieść się od rodziców i wyjechać z Paddock Wood.

- Hola, hola! Znamy się od piaskownicy i kocham cię ponad życie, ale zdajesz sobie sprawę, że pod żadnym względem mnie nie pociągasz? Może jeśli wziąć pod uwagę intelekt…

- Nie brnij dalej – przerwała mu i chwyciła za dłonie. Były ciepłe i lekko spocone.

- Ale przecież ty kochasz to miejsce, wyrosłaś na tej ziemi i tu zapuściłaś korzenie – powiedział z czułością w głosie.

- I właśnie dlatego muszę wyjechać. Oboje musimy opuścić Paddock Wood po to, by kolejne powroty przypominały nam, że tu zawsze będzie nasze miejsce. Brzmi sentymentalnie, ale tak czuję. Tylko, że tutaj żadne z nas nie rozwinie skrzydeł. Ty chcesz pisać, podróżować i być z Robem. A ja…

Na chwilę zawiesiła głos, jakby nie była do końca pewna czego tak naprawdę chce.

- Chciałabyś zostać detektywem, prawda?

- Tak… chyba tak.

- Ale w jaki sposób małżeństwo ma nam w tym pomóc?

- Wiesz, czym jest białe małżeństwo, prawda? – uśmiechnęła się, a Jake’a przeszył dreszcz.

- Mamy się realnie pobrać i udawać, że skonsumowaliśmy święty związek?

- A kto się dowie? Znamy się od zawsze, nasi rodzice się przyjaźnią. Co jakiś czas wracał utopijny plan naszego wspólnego życia. Czemu nie wrócić do konceptu?

- Naprawdę jesteś szalona. Zrobiłabyś to, aby zyskać święty spokój?

- Zrobię wszystko, żebyśmy żyli po swojemu.

Zapadła cisza, która nie ciąży, ale uspokaja umysł. Stali naprzeciw siebie trzymając się za ręce, a w ich sercach układał się ryzykowny plan. Nagle, bez pukania, do pokoju weszła Daisy z tacą pełną ciasta i imbrykiem z herbatą. Widząc sielski obrazek prawie wypuściła tacę z rąk. Jake w ostatniej chwili złapał lecące wprost na podłogę ciasto.

- Mira! Od dawna tu jesteś? Nie słyszałam, jak wchodziłaś – powiedziała rozedrganym głosem. Nie wiadomo, co poruszyło ją bardziej: niespodziewana wizyta czy niedoszły upadek tacy.

- Z takim skupieniem pielęgnowała pani kwiaty, nie miałam serca przerywać tego spotkania – Mira uśmiechnęła się i zobaczyła w oczach Daisy to, co może zauważyć jedynie druga kobieta. Przybliżyła się do Jake’a i złapała go za rękę, ale on nie zwrócił na to uwagi. Było to dla niego tak naturalne, jak to, że w słoneczny dzień zza chmur może nagle wyłonić się burza. W oczach Daisy pojawił się blask, który zwykle przeradza się w ekscytującą plotkę. Złapała haczyk i Mira doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

- Zostaniesz na obiedzie? – spytała z nadzieją, a dziewczyna skinęła głową.

- Oczywiście, dawno nie jedliśmy przy jednym stole.

Daisy klasnęła w dłonie i bez słowa wyszła z pokoju. Jake przez chwilę patrzył w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stała jego matka, a następnie przeniósł wzrok na przyjaciółkę.

- Ty wiesz, co się wydarzyło?

- Właśnie zrobiliśmy pierwszy krok ku ołtarzowi. Kujmy żelazo póki gorące!

Poklepała go po plecach, sięgnęła po kawałek marchewkowego ciasta i z pełnymi ustami ruszyła do salonu. Jake w osłupieniu wyszedł za nią.

*

Od tej pory każdą wolną chwilę spędzali razem. Mira zostawała po służbie w Maidstone i umawiała się z Jake’iem w Primrose Cafe przy głównej ulicy. Czasem dołączał do nich Robert Nye, agent i jego partner. Jacob Clearwater jest wschodzącą gwiazdą literatury podróżniczej. W pierwszej książce opisał doświadczenie kilkumiesięcznego pobytu wśród małej społeczności na Niue, wyspie koralowej na Oceanie Spokojnym. Jedno z wiodących londyńskich wydawnictw zaproponowało mu współpracę i tak poznał Roba. Podobno była to miłość od pierwszego wejrzenia. Nye wielokrotnie gościł w domu Clearwaterów, ale żaden z mężczyzn nie miał odwagi wyznać publicznie swojego uczucia. Jake i Rob są ze sobą od trzech lat, natomiast Mira nigdy nie była w poważnym związku. Gra, którą rozpoczęli ma dwa możliwe zakończenia: szczęśliwe lub tragiczne. Jednak wszyscy liczą na coś więcej niż finał z Shakespeare’a.

Maidstone połknęło przynętę. Po kilku tygodniach szeptów, nawet na komisariacie zaczęto głośno mówić o związku Miry i Jake’a, a stąd już tylko rzut beretem do posiadłości Blacków. Eileen nie dawała córce spokoju, w każdą sobotę zapraszała chłopaka na kolację, aż któregoś dnia zakomunikowała, że przygotowuje wspólny obiad dla obu rodzin. Plotka przerodziła się w prawdę. Po kolejnej męczącej kolacji Mira odesłała Jake’a do domu i wróciła do pokoju. Zrzuciła z siebie warstwy konwenansów i przyjrzała swojej twarzy. Policzki lekko się zaokrągliły, to efekt nadprogramowych spotkań towarzyskich okraszonych sytymi posiłkami i mocnym alkoholem. Nie wyglądam najgorzej, pomyślała siadając przy biurku. Włączyła laptop i kliknęła w zakładkę „mieszkania do wynajęcia w Londynie”. Jeśli wszystko pójdzie po ich myśli, wkrótce oboje wyniosą się z prowincji. Jake poleci z Robem na koniec świata, a ona zamieszka w stolicy. Myśl ta co wieczór kołysała ją do snu, kładąc słodki pocałunek na czole. W głowie wciąż powtarzała słowa Holmesa: „Ma pan zdolną córkę. Powinna rozważyć karierę detektywa”. Rozpalały jej wyobraźnię. Bezmyślnie przerzucała strony z ogłoszeniami, gdy nagle jej wzrok padł na niepozorny anons. „Duży pokój na poddaszu dla niekonfliktowej, cichej i schludnej osoby OD ZARAZ”. Adres wskazywał na dzielnicę City of Westminster.

- Baker Street… – wymamrotała pod nosem spisując numer telefonu. Jutro tam zadzwoni.

Zaraz po przebudzeniu chwyciła za telefon, spoglądając jeszcze na zegarek, ale o tej godzinie Londyn już nie śpi. Za pierwszym razem nikt nie odebrał. Umyła się, przebrała w mundur i zjadła szybkie śniadanie. W drodze do pracy zadzwoniła ponownie, ale tym razem zostawiła wiadomość. Powiedziała, że może zapłacić z góry za kilka miesięcy, ale nie wie, kiedy się wprowadzi. Podała numer telefonu i rozłączyła się. Dzień w pracy minął spokojnie, Maidstone nie było zagłębiem przestępców. Niedawno otrzymali lakoniczną informację ze Scotland Yardu dotyczącą ciała znalezionego na Black’s Meadow. Było tak, jak przewidział Holmes, a zabójca wybrał miejsce przypadkowo. Ot, tyle z najmroczniejszej zagadki hrabstwa Kent.

Wracając do domu dostała wiadomość od Jake’a. Wydawnictwo przyznało mu zaliczkę na wyjazd do Japonii. Opowiadał o tej wyprawie od dawna i tym bardziej ucieszyła się, że w końcu dojdzie do skutku.

- Musimy przyspieszyć sprawę – odpisała mu i zobaczyła, że ma jedno nieodebrane połączenie. Baker Street. Dłonie momentalnie zwilgotniały, natychmiast oddzwoniła. Po drugiej stronie usłyszała ciepły głos. Kobieta przedstawiła się jako pani Hudson.

- Wiele osób było zainteresowanych ofertą, ale postanowiłam zarezerwować pokój dla pani – powiedziała, a Mirę ścisnęło w piersi.

- Tak jak wspomniałam wcześniej, nie umiem podać dokładnej daty przyjazdu do Londynu.

- Nic nie szkodzi, złotko. Ważne, że zapłacisz z góry, a wprowadzisz się, gdy zechcesz.

Pani Hudson wydała się jej bardzo przedsiębiorczą kobietą.

- Czy mogę o coś spytać?

- Och, nawet wiem o co – pani Hudson nie dała jej dojść do słowa. – Pokój na poddaszu od dawna stoi pusty, a mnie przyda się szybki zastrzyk gotówki. Powiedzmy, że nieustanne naprawy mocno nadwyrężyły moją kieszeń.

- Naprawy?

- Tak, to stary dom i ciągle coś się w nim psuje. Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się, że na ogłoszenie odpowie kobieta.

- Dlaczego? – spytała z ciekawością. To dziwne wynajmować pokój w Londynie?

- Dwa inne mieszkania zajmują mężczyźni.

- Mnie to nie przeszkadza – odpowiedziała szybko i pewnie, lecz pani Hudson milczała. Mira spojrzała na wyświetlacz, z połączeniem było wszystko w porządku. – Słyszy mnie pani?

- Tak, złotko. Nie jesteś stąd, to wszystko tłumaczy – Mira nie miała pojęcia, o czym mówi ta kobieta. Zaczęła się zastanawiać, czy dobrze zrobiła oddzwaniając. – Numer 221B przy Baker Street znany jest z dwóch powodów: mojej niesłychanej gościnności oraz Sherlocka Holmesa.

Zatrzymała się w pół kroku, przy jednym uchu trzymając słuchawkę, a w drugim przyjmując przekleństwo od mężczyzny, który praktycznie odbił się od jej pleców.

- Słyszysz mnie, złotko? – spytała niespokojnie pani Hudson. – Mogłam nic nie mówić…

- Jutro zapłacę za pół roku z góry – powiedziała szybciej niż pomyślała.

- Och, cudowna wiadomość. Pokój będzie gotowy na twój przyjazd – pani Hudson zakończyła rozmowę radosną nutą.

Mira jeszcze raz spojrzała na wyświetlacz nie mogąc uwierzyć, co właśnie się wydarzyło. Zamieszka przy Baker Street, a jej sąsiadem będzie Sherlock Holmes. Ten sam, z powodu którego zaaranżowała całą intrygę. To nie przypadek.

- NATYCHMIAST!!! – wysłała wiadomość do Jake’a i wsiadła do autobusu jadącego w stronę Paddock Wood.