6. Nieoczywiste podobieństwo

Mgła tłocząca się za oknem otuliła ją chłodnym szalem. Próbowała otworzyć oczy, ale czuła się zbyt zmęczona. Odkąd zamieszkała w 221B wstawała wcześnie i od razu siadała do biurka. Szkicowała jak szalona, tworzyła wykroje, wybierała materiały najlepszej jakości i szyła. Nie zatrzymywała się nawet na chwilę. Rzadko rozmawiała z rodzicami, chociaż matka potrafiła wydzwaniać do niej w środku tygodnia o najmniej odpowiednich godzinach. W końcu przestała. Mira miała nadzieję, że ojciec przemówił jej do rozsądku, ale podskórnie wiedziała. Czuła, że się oddaliły. Pierwszy raz opuściła dom na tak długo. I choć Eileen wielokrotnie wyrażała dezaprobatę w związku z jej życiowymi wyborami, z pewnością nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Nagły ślub, wynajęcie pokoju w Londynie, zawieszenie służby w policji. Kiedyś były sobie bliższe. Wszystko załamało się tego dnia. Dnia, o którym matka chciała zapomnieć, a którego Mira nie mogła wymazać z pamięci. Zgodziły się wyłącznie co do jednego – za wszelką cenę muszą chronić Millie. Ten moment pamięta dokładnie, jakby wydarzył się przed chwilą. Postanowiła pójść w ślady ojca i wstąpić do policji. Ktoś musiał kontynuować tradycję i skoro karty zostały rozdane inaczej, musiała się poświęcić. Wtedy, przez krótki moment, myślała, że to jedyne, co może zrobić. Poświęcić się. Podskórnie czuła, że to jest jej przeznaczone. Jedwabie, tiule, szyfony mogły poczekać. Miała misję. Z policją związała swoje życie i nie zamierza rezygnować. Zrobiła sobie przerwę. Każdy ma prawo do odpoczynku. Do zmiany krajobrazu.

Podniosła się na łokciu, ale czuła, że ciało ciągnie ją w dół. Chciało znowu zanurzyć się w chłodnej pościeli, wtulić się w poranną, londyńską mgłę. Spojrzała na zegarek, było już po dziewiątej. Spóźni się na śniadanie i wysłucha tyrady pani Hudson. Wczoraj nie tknęła kolacji, którą jej przygotowała. Cały wieczór analizowała spotkanie z Jamesem Moriartym. Przerażał ją. Było w nim coś, czego nie mogła wyciągnąć na zewnątrz. Nieoczywista tajemnica. Z jednej strony nienaganne maniery, a z drugiej… spojrzenie, które przeszywa duszę. Przetarła oczy, były spuchnięte. Zasnęła płacząc. Płakała nad sobą i swoim zachowaniem wobec Sherlocka. Nie powinna była unosić się dumą. Zawładnęło nią coś, czego nie potrafiła nazwać. Jakby ktoś przejął nad nią kontrolę i pociągał za sznurki. Wstała z łóżka, weszła do łazienki i przemyła twarz zimną wodą. Dreszcz wstrząsnął klatką piersiową. Czarne włosy smętnie spływały w dół. Odgarnęła je, ale nie zmieniło to odbicia w lustrze. Westchnęła głośno i głęboko, ale nikt nie przyszedł i jej nie skarcił. Matka za każde ostentacyjne wypuszczenie powietrza odpłacała ostrym słowem. W takich momentach myślała, że jest totalną wariatką.

Ściągnęła pidżamę, rzuciła ją na łóżko i włożyła dres. Luźne spodnie śmiesznie układały się na jej długich nogach, ale nie zdawała sobie z tego sprawy. Zawsze ukrywała je przed światem. Czy to pod spódnicą do ziemi, czy policyjnym mundurem. Na top o grubych ramiączkach narzuciła rozpinaną bluzę z kapturem. Spięła włosy w wysoki kucyk i założyła sportowe buty. W sumie dawno nie biegała. Rytmicznie stawiając stopy na schodach, minęła panią Hudson bezgłośnie mówiąc jej „dzień dobry” i zatrzasnęła za sobą drzwi. Kobieta stała oniemiała, w rękach trzymając tacę ze śniadaniem. W głowie miała tylko jedno: jajecznica i kiełbaski wystygną. Nie wspominając już o herbacie. Mira biegła przed siebie, towarzyszyły jej dźwięki porannej ulicy i zapach spalin, których nawet w nadmiarze nie uświadczyła w Maidstone. Londyn zdawał się wielkim potworem spalającym tony węgla, produkującym smog, a co jakiś czas – dla niepoznaki – wypuszczającym legendarną mgłę. Biegnąc starała się nie odcinać od świata, dlatego irytowali ją ludzie ze słuchawkami wciśniętymi w małżowiny. W pierwszym odruchu uznawała ich za niebezpieczeństwo na drodze, a w drugim – za zwykłych tchórzy, nie potrafiących stawić czoła temu, co świat dla nich zgotował. Jake nazywał ją słuchawkową ekstremistką, ale Mira wiedziała swoje. Kochała muzykę, ale jeszcze bardziej ceniła melodie tworzone przez innych. W każdym momencie.

Zatrzymała się dopiero pośrodku parkowej ścieżki przecinającej Portman Square. Pozwoliła umysłowi odpłynąć, a nogi same ją tu zaniosły. Rozejrzała się, ale było za wcześnie, aby zobaczyć bawiące się dzieciaki i psy biegające beztrosko za rzucanymi przez właścicieli zabawkami. Nie było śladu po Jamesie. Jego zapach rozpłynął się w gęstym londyńskim powietrzu. Biegła dalej. Powinna oczyścić głowę z niepotrzebnych myśli. Po godzinie stanęła zdyszana przed drzwiami do 221B. Chwyciła za klamkę i weszła do środka. Zanim doszła do schodów, zatrzymał ją głos dochodzący z pokoju Sherlocka. Holmes siedział w fotelu popijając herbatę, był sam. Na stoliku leżało nietknięte śniadanie.

- Pani Hudson przygotowała je dla ciebie – powiedział, patrząc w stronę talerza. – Powinnaś je zjeść, choćby z wdzięczności – dodał, mniej uprzejmie. Mira bezwiednie przewróciła oczami, ale postanowiła wejść do środka. Sherlock przyglądał się jej uważnie. W dresie wyglądała inaczej niż zwykle. Fascynowała go jej zmienność. W wysoko upiętych włosach sprawiała wrażenie młodszej. Opadła na kanapę i zaczęła jeść. Jajecznica i kiełbaski były zimne, ale nie przeszkadzało to jej. W domu matka wielokrotnie zmuszała ją do jedzenia lodowatego posiłku. Jako lekcję, że za każdą pracę należy zapłacić. Choćby wdzięcznością.

- Przepraszam – wymsknęło się spomiędzy fasolki w sosie a połówki tosta.

Sherlock milczał, ale zanim zdążyła powiedzieć coś więcej, przerwał jej.

- Nie musisz przepraszać za niezjedzone śniadanie. Jesteś dorosłą kobietą – jego ton zmienił się, gdy akcentował ostatnie słowo. Jakby na chwilę się załamał. Potknął o język i wpadł do wąskiej szczeliny. Mira nie wiedziała, czy w ten sposób próbuje okazać jej brak szacunku, ale postanowiła nie drążyć tematu. Sherlock Holmes jest przedziwną… postacią.

- Przepraszam za wczoraj – sprecyzowała.

- Dotarło do ciebie, że spotykając się z Moriartym postawiłaś się w niebezpiecznej sytuacji.

- Przepraszam za to, że byłam nieuprzejma. Pomimo twojego aroganckiego tonu, powinnam zachować odpowiednie maniery.

Sherlock odłożył filiżankę na stół. Zadźwięczała sugestywnie.

- Przez moment przeszło mi przez myśl, że jesteś odważną kobietą – znowu dziwnie zaakcentował to słowo. – Teraz jednak myślę, że jesteś zwyczajnie głupia.

Mira natychmiastowo podniosła wzrok znad talerza. Spojrzała mu w oczy. Wyczytała z nich brak zainteresowania. Uderzył ją mocniej niż słowa. Poczuła, jak łzy znów napływają jej do oczu, nagle zrobiło się gorąco. Usta drżały, nie była w stanie odeprzeć jego zarzutów. Najwyraźniej miał rację. Była głupia. Wszystkie decyzje, które podjęła w ciągu ostatnich miesięcy zaprowadziły ją przed oblicze największego detektywa wszech czasów, a dojście do prawdy zajęło mu zaledwie ułamek sekundy. Wystarczyło jedno spojrzenie. Gorące łzy spływały jej po policzkach, ale nie zatrzymały się na granicy żuchwy. Przerwały tamę i z hukiem spadały na spocony top. Co zrobiła nie tak? Oszukała rodziców, zmusiła przyjaciela do fałszywego małżeństwa, wydała wszystkie oszczędności na wynajem mieszkania w centrum Londynu i przeforsowała swoją drogę w objęcia Sherlocka Holmesa. To ostatnie przyszło jej z zadziwiającą łatwością. Wielkie dłonie pokryte drobnymi bliznami z czułością ścierały łzy z jej policzków. Były zadziwiająco gładkie. Inaczej je zapamiętała.

- Myślałem, że jesteśmy do siebie podobni – powiedział na ucho, jakby zdradzał jej sekret. – Ulżyło mi.

Zdezorientowana podniosła wzrok. Spotkali się w pół drogi. Pachniał tytoniem, a na ustach dojrzała sine plamki. Musiał je często przygryzać. Nagle zbliżyły się do niej i delikatnie złożyły pocałunek na jej czole.

- Odpocznij – wyszeptał i pomógł jej położyć się na kanapie. Ściągnął buty i przykrył grubym kocem. Mira zamknęła oczy i próbowała jak najdłużej zatrzymać ulatniający się pocałunek. Sherlock czuwał nad nią, dopóki zasnęła. Następie sięgnął po gruby tom w skórzanej oprawie i zaczął czytać encyklopedię roślin trujących, co po pewnym czasie wprawiło go w dobry nastrój. Spokojne przedpołudnie przerwało pojawienie się Johna, który wrócił z nocnego dyżuru w St Thomas' Hospital.

*

Gdy John zmęczonym krokiem wszedł do mieszkania Sherlocka, zawisł nad kanapą. Dosłownie, ostatkiem sił spiął opadające mięśnie, aby na niej nie usiąść. Mira spała snem spokojnym, a jego przyjaciel był pogrążony w lekturze. Ostrożnie wyminął dziewczynę i skierował się w stronę fotela. Zanurzył się w nim z nieukrywaną ulgą. Dopiero po chwili, gdy serce zwolniło rytm, przyjrzał się uważnie Holmesowi.

- Co tu się dzieje? – spytał wprost. Zmęczenie nie dawało miejsca na domysły.

- To co widzisz. Mira śpi, a ja czytam – opisał mu zastaną rzeczywistość, ale John oczekiwał więcej. Wieczorem ta dwójka patrzyła na siebie wilkiem, a po kilkunastu godzinach przebywali w tym samym pomieszczeniu. Wystarczyło, że spędził noc poza domem.

- Spytam inaczej. Co się wydarzyło?

Sherlock odłożył ciężki tom na kolana i zrelacjonował mu przebieg wydarzeń. John kiwał głową ze zrozumieniem, a następnie położył wzrok na śpiącej Mirze. W tym momencie przypominała figurkę z chińskiej porcelany. Wystarczy jedno pęknięcie, a całość się rozleci i trudno będzie ponownie posklejać. W ocenie Johna Mira Black jest silną kobietą o mocnym charakterze, kryjącą w sobie nieskończone pokłady wrażliwości. Czasami łapał się na fantazji, w której oboje spędzali wolne popołudnie na pełnej flirtu rozmowie w romantycznej kawiarni. Zdawał sobie sprawę, że jest mężatką, ale nie chciał zabijać tego wyobrażenia. Dawno nie trzymał w objęciach kobiety.

- Leży na mojej kanapie i to wystarczający powód, abyś przestał wpatrywać się w nią jak w zdobycz – powiedział sucho Sherlock, a fantazja Johna uleciała niczym para z czajnika. Mógł przysiąc, że słyszał świst w uszach.

- Powinniśmy ją obudzić.

- Nie – powiedział mocno. John doskonale znał ten ton. Sherlock używał go wyłącznie wtedy, gdy jego proces myślowy został zakłócony. Stanął na rozdrożu próbując obrać najlepszą drogę. Nikt nie mógł zmienić jego zdania.

John zamknął oczy. Siły go opuściły i naturalne wydało się, że właśnie tutaj powinien poczekać na obiad. Pozwolił otulić się w ramionach Morfeusza, a z głębokiego snu wybudził go dopiero zmartwiony głos pani Hudson.

- Mira, złotko, źle się czujesz? – spytała z troską, nachylając się nad dziewczyną. Mira przetarła oczy wierzchem dłoni i rozejrzała się sennie wokół. Znajdowała się w pokoju Sherlocka, przepełnionym zapachem tytoniu i mocnej herbaty. Na policzku wciąż czuła jego dotyk. Podniosła się i usiadła. Koc spłynął z jej ramion. John półprzytomnie przyglądał się zdarzeniu. Włosy miała w nieładzie, spięte w kucyk opadający tuż nad uchem. Cera lekko pobladła, ale uważał, że w bieli jej do twarzy. Siłaczka z porcelany.

- Wszystko dobrze, pani Hudson – powiedziała cicho, wargi ledwie się poruszały. Dawno tak dobrze nie spała.

- Co na obiad? – spytał Sherlock, jakby nic się nie wydarzyło.

- Ryba w warzywach, na parze – odpowiedziała, przekładając talerze z tacy na stół. Zanim wyszła przyjrzała się każdemu z osobna. Ledwie przytomna Mira w wymiętym dresie, zaspany John we wczorajszym ubraniu oraz Sherlock. Tu nie miała nic do dodania. Pokręciła głową i wyszła zamykając za sobą drzwi.

- Mogę się dosiąść? – Mira usłyszała nad sobą miękki głos Johna i przesunęła się bez słowa. Mężczyzna zasiadł obok, wsiąkając w ciepło, które odcisnęła na kanapie. Czuł, że zaczyna się rumienić, więc bez słowa zabrał się za jedzenie. Ona również nachyliła się nad talerzem. W głowie wciąż miała sen. Jechała pociągiem, a naprzeciw niej siedział Moriarty. Nie słyszała co mówi, słowa zagłuszał odgłos maszyny w ruchu. Uśmiechał się, ale w jego oczach widziała groźbę. Mięśnie stwardniały, oddech przyspieszył. Kątem oka zobaczyła postać kryjącą się w cieniu. Użyła wszystkich sił, aby oderwać się od wzroku Jamesa i rozpoznać tajemniczą sylwetkę. To Sherlock. Stał oparty o framugę drzwi. Usta miał zaciśnięte, ale w oczach odbijało się uczucie. Patrzył na nią z nadzieją. Tego potrzebowała. Nagle poczuła przypływ energii, jakby puściły niewidzialne więzy. Zerwała się na równe nogi i gdy już miała go na wyciągnięcie ręki, na drugiej poczuła parzący uścisk. James pociągnął ją w swoją stronę, zachwiała się i poleciała w dół. Otoczyła ją całkowita ciemność, ciało nic nie ważyło a ona spokojnie opadała na dno. Na policzku poczuła znajomą dłoń i otworzyła oczy. Stała nad nią pani Hudson. Sen minął, a ona wiedziała co powinna zrobić.

- Przyjmę jego propozycję – powiedziała powoli i wyraźnie akcentując każde słowo. John wstrzymał oddech, a Sherlock spojrzał na nią tym samym wzrokiem, który widziała we śnie. – Pod jednym warunkiem.

Holmes milczał. Czuła, że daje jej zielone światło.

- Wsiądziecie do pociągu ze mną.